[EXO] KrisHo Short Fic

ข้อมูลเบื้องต้น

ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก ~

สวัสดีนะคะ  เนื้อเรื่องSFของไรต์เตอร์อาจจะไม่สนุก ไม่น่าอ่าน คือ มันก็จริงล่ะค่ะ เพิ่งจะลองเอามาลงครั้งแรกติดๆขัดๆกันไป~ อยากจะฝากตัวกันสักนิด ถ้าเกิดว่ามันเป็นที่น่าสนใจขึ้นมา(ค่อนข้างยาก-.-;) อาจจะลองทำฟิคยาวๆมาให้นะคะ 555


" สวัสดีคริส ไม่คิดว่าจะเป็นนายนะเนี้ย" บุคคลที่มาเยือนก็ไม่คาดคิดเช่นกันนั้นแหละน่า..
"ฉันเองก็คาดไม่ถึงว่าลูกค้าของฉันจะเป็นนายนะ.. ซูโฮ"

 

ไว้มีเวลาจะกลับมาแก้ไขเนื้อเรื่องนะคะ พอดีตอนแต่งไร้พล็อตค่ะ .__. 

GMinor!

เนื้อเรื่อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ครับ รอสักครู่นะครับ” ระหว่างที่เจ้าของเสียงทุ้มที่ใครได้ยินก็จำต้องยอมสยบให้ กำลังรีบร้อนในการจัดห้องพักของเขาให้เรียบร้อยเพื่อจะออกไปต้อนรับแขกที่กำลังรออยู่หน้าห้องของตนนั้น เขาก็เหลือบไปมองที่นาฬิกาเจ้ากรรมที่ไม่ยอมปลุกเขาตามเวลาที่ตั้งไว้ข้างหัวเตียงอย่างหัวเสีย ก็ในเมื่อวันนี้เขามีนัดสำคัญกับลูกค้านี่สิ

“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ปล่อยให้รอ...”  เจ้าของห้องเปิดประตูต้อนรับลูกค้าที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องอยู่ครู่พร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร พร้อมก้มหัวให้อย่างเป็นมารยาท แต่ทว่าเมื่อเขาเงยหน้ามองลูกค้าของเขา...

“สวัสดีคริส ไม่คิดว่าจะเป็นนายนะเนี้ย” ชายหนุ่มร่างเล็กยิ้มร่าอย่างใจดี และถือวิสาสะเดินเข้าห้องพักของอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคย

“ไม่คิดว่าลูกค้าของฉันจะเป็นนายนะ... ซูโฮ” เจ้าของห้องยกยิ้มบางๆที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อรู้ว่าลูกค้าของตนคือผู้ปกครองของวงเขาเอง

“ทำไม ผู้ปกครองอย่างฉันจะช่วยสนับสนุนเด็กในวงของฉันมันผิดหรอไงกัน” ซูโฮพูดออกมาด้วยอารมณ์เคืองโกรธเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่แสดงถึงความยั่วโทสะของเขาเสียเหลือเกิน

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร..” คริสเริ่มย่างก้าวขาอันแสนเรียวของเขาเข้าไปใกล้ซูโฮที่เริ่มเดินถอยหลังหนีอย่างลุกลี้ลุกลนจนแผ่นหลังของเขาชนเข้ากับผนังห้อง “ฉันก็แค่ เซอร์ไพรส์ในความใจดีของนายเฉยๆน่ะ” เมื่อเห็นท่าทีตอบโต้ของซูโฮเป็นอย่างคาดที่เขาคิดไว้ คริสจึงใช้แขนทั้งสองข้างของเขาล็อกตัวซูโฮเอาไว้ พร้อมกับเลื่อนใบหน้าที่คมสันของตนเข้าใกล้เรื่อยๆ

“น่ะ..น่ะ.. นี่! ฉันเป็นคนดีบ้างไม่ได้หรือไงเล่า” ซูโฮดันอกใหญ่ให้ออกห่างจากตน และจะเริ่มพูดติดอ่างเบาๆพร้อมตะโกนใส่หน้าร่างใหญ่เพื่อปกปิดท่าทางเคอะเขินของตน

“เขินหรอครับคุณผู้ปกครอง” แน่นอนว่ามันถูกปิดไม่มิด โดยเฉพาะสายตาเจ้าเล่ห์ดั่งหมาป่าของคริส

“นี่! จะเป็นคน หรือ จะเป็นหมา....ป่าห่ะ จับผิดกันซะจริง ฉันเป็นผู้ปกครองของนายนะ” พูดเสร็จ ซูโฮก็รีบมุดตัวหนีออกจากการกักขังของคริส แต่หมาป่าเยี่ยงคริสย่อมไวกว่าเสมอ เขาคว้ามือใหญ่อุ้มเอวบางของร่างเล็กอย่างทะนุถนอมขึ้นมาแนบกับตัว พร้อมกระซิบข้างหูจากด้านหลังของร่างเล็กอย่างจงใจยั่วโทสะอีกฝ่าย

“จะหนีไปไหนครับคุณผู้ปกครอง ถ้าผมเป็นหมาป่า แล้วคุณจะยอมให้หมาป่ากินไหมล่ะครับ?”  ไม่พูดเปล่า คริสยังทำมือใหญ่ของตนให้กลายเป็นหนวดปลาหมึกที่ไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยบนเอวบางของซูโฮ จนใบหน้าของร่างเล็กเริ่มเกิดสีแดงระรื่อน่าฟัด ซูโฮหันหน้าเข้าหาร่างใหญ่ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เสมือนเด็กน้อยที่ไม่สบอารมณ์ในขณะนั้น

“ฉันไม่ยอมให้หมาป่ากินหรอกนะ และฉันคิดว่าฉันจะจับหมาป่าไปหั่นสไลด์ให้พวกเทากิน เขาบอกกันว่าเนื้อหมา.. ป่ามันอร่อย” ซูโฮพูดจาด้วยความมั่นของตนและมัวแต่ชื่นชมในคำพูดของตน จนลืมสังเกตดวงตาเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มมุมปากของหมาป่าคริส

“เอาเป็นว่า เรามาคุยเรื่องธุระกันเลยดีกว่านะครับ ‘คุณผู้ปกครอง’” คริสตัดบทและยังย้ำสถานะด้วยเสียงทุ้มแสนเสน่ห์ทำให้ซูโฮสะดุ้งเล็กน้อย ทำไงได้ล่ะ ปกติคริสและเขาไม่ค่อยจะได้คุยกันนี่ วันๆคริสเองมักจะชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องพักของตนซะส่วนใหญ่

(เน้นเสียงเข้าไปนายต้นโพธิ์ อย่าออกมาจากห้องนะ ออกมาเมื่อไรแม่จะล่อให้เตี้ยกว่ามดแน่ ค่อยดูนายกระหังไม้ไผ่) ซูโฮไม่วายจะมองค้อนนิดๆไปให้ คริสผสมปนไปกับคำก่นด่าในใจของตน

“งั้นฉันเข้าเรื่องเลยล่ะกัน ก็คือว่าฉันถูกสั่งมาจากไอติมฮุนและคนอื่นๆในวง ให้มาลากนายไปฟิตเนสกับฉัน และฉันคิดว่าถ้าโทรตามนายคงไม่ไป เลยโทรนัดเอา แต่บังเอิ๊ญญ บังเอิญ ยักษ์จำเสียงฉันไม่ได้ ก็เลยเก๊กว่าเป็นลูกค้าโทรมานัดไง เกทป่ะ?” การพูดประโยคยาวๆไม่ใช่งานถนัดของเขาเท่าไรสำหรับซูโฮ เพราะหน้าที่ของเขาส่วนใหญ่คือการพูดคำว่า ‘อยู่นิ่งๆนะทุกคน’ ‘ตั้งใจกันหน่อย’ ‘อย่าซนดิลูกลิง’ ‘พี่ซื้อขนมมาฝาก’ดังนั้นประโยคอันแสนยาวเมื่อกี้ ทำเอาเขาหอบเล็กน้อยจนได้

“ก็ได้ เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อสักครู่ล่ะกันนะออมมา” ประโยคที่ออกจากปากของคริสทำเอาซูโฮอึ้งอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเขาตกลงจะไปฟิตเนสกับสมาชิกในวง สิ่งที่ซูโฮเคยคิดว่ายากสำหรับเขาในการเป็นผู้ปกครองของวง นั่นก็คือการลากคริสไปฟิตเนส แต่มันกลับง่ายกว่าการสั่งให้สมาชิกคนอื่นๆอยู่นิ่งๆเสียอีก ซูโฮเดินวนดูรอบๆห้องของคริสอย่างถือวิสาสะอีกเช่นเคย จับนั่นดู จับนี่ย้าย ก้มดูนั่นนี่ไปเรื่อย จนไม่ทันสังเกตว่าร่างใหญ่นั้นยืนมองการกระทำเหล่านั้นอยู่พร้อมรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความสุขได้อย่างชัดเจน

“อะ ฮึม จะเดินดูอีกนานไหมครับออมมา?” กระแฮมเสียจนร่างเล็กที่กำลังนั่งย่อๆดูของในชั้นจัดวางล้มก้นจ่ำเบ้าแถมยังร้องลั่นอย่างกับเด็กขี้แย คริสถึงกับต้องรีบวิ่งมาดูอาการผู้ปกครองฉบับเด็กจนตัวเองลื่นล้มทับอีกคนเข้าให้

“ย๊า! ลุกไปสิ ฉันหนักนะ” ไม่พูดเปล่า ซูโฮพยายามดันอกใหญ่ที่แทบจะทับใบหน้าของเขาจนมิดออกห่างจากตัวของเขาด้วยแรงอันน้อยนิด

“ก่อนลุกผมอยากได้รางวัลสำหรับการจะไปฟิตเนสจากออมมาได้ไหมล่ะ” ขณะที่คริสพูดเชิงออดอ้อนซูโฮอยู่นั้น เขาก็ขยับร่างอันแสนใหญ่ของเขาให้ใบหน้าทั้งสองคนพบกัน สายตาของหมาป่าเจ้าเล่ห์จ้องมองริมฝีปากบางอย่างชัดเจน จนพวงแก้มของซูโฮเกิดสีแดงระรื่ออีกครั้ง หากแต่คราวนี้ไม่ได้เกิดจากอารมณ์เคืองโกรธนี่สิ ซูโฮรู้สึกว่าตนนั้นคอแห้งขึ้นมา จึงรีบกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก ก่อนที่ใบหน้าคมสันได้รูปของร่างใหญ่จะค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ดวงตากลมโตใสของซูโฮค่อยๆหรี่ลงเรื่อยๆ ใช่แล้ว ซูโฮกำลังเคลิ้มกับการขอรางวัลจากคริส แต่...

“ไปเลี้ยงข้าวผมก่อนนะ ตอนนี้ผมหิว ผมอยากกิน.... เห้ย!!” พูดยังไม่ทันจะจบประโยคดีร่างใหญ่ก็ถูกซูโฮอัดหมัดเล็กเข้าที่ท้องให้ จนต้องกลิ้งล้มลงไปนอนแนบกับพื้น

“สม-น้ำ-หน้า”  การพูดเน้นน้ำเสียงในแต่ละคำอย่างอ่อนโยนเป็นประโยคที่แสดงถึงเลือดร้อนในตัวซูโฮขณะนั้น พร้อมใบหน้าที่นิ่งเฉยของเขา ก่อนจะยันตัวให้ลุกขึ้นยืน แต่กลับยืนได้ไม่นานนักก็ถูกมือหนากระชากให้ลงมานอนทาบบนตัวของคริส

“ทำคนอื่นเขาเจ็บไม่คิดจะขอโทษหน่อยหรอครับผู้ปกครอง ยิ่งโดยเฉพาะเด็กๆในวง ออมมาควรจะดูแล’เป็นพิเศษ’นะครับ” คริสกระพริบตาข้างอย่างจงใจหว่านเสน่ห์ให้ร่างเล็กบนตัวของเขา

“ขอโทษ.. ปล่อยได้แล้วนายยักษ์” ซูโฮพูดออกไปอย่างอดไม่ได้ ก็ในเมื่อเขาไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่าการขอโทษและบอกให้คริสปล่อยให้เขาลุกนั่งนี่ แต่คริสกลับเลื่อนมือหนากระชับอ้อมกอดรอบเอวบาง แทนที่จะปล่อยให้ซูโฮเป็นอิสระ

“ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะครับ...ออมมา?” การยียวนกวนประสาทเล็กๆของคริสทำเอาซูโฮเลือดขึ้นหน้าไม่น้อย ไหนจะการยักคิ้วนั่น ไหนจะการพูดการจาของคริสอีก ซูโฮจึงตัดสินใจบรรจงกัดเข้าที่ซอกคอของคริสอย่างแรง

“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” การคำรามจากเสียงทุ้มยิ่งทำให้มันดูน่าเกรงขามมากขึ้นเท่าตัวจากคริส เมื่อถูกร่างเล็กกัดเข้าที่ซอกคอของตน มือหนาที่กอบกุมเอวบางไว้ก็ถูกปล่อยออกอย่างจำเป็นเพื่อมาสัมผัสเช็คสภาพของซอกคอ

“ไม่อยากปล่อยดีนัก สมแล้ว” พูดเสร็จร่างเล็กก็รีบวิ่งไปนั่งที่โซฟาและโทรนัดสมาชิกคนอื่นๆในวงเพื่อเตรียมตัวเจอกันที่ฟิตเนส... อย่างคนเป็นแม่ที่กำลังตามให้ลูกๆออกไปซื้อของกับตน หลังจากกดวางสายเสร็จไม่ทันจะเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนพื้น ซูโฮก็แทบจะใจหาย เมื่อคริสกระโจนเข้าหาตนอย่างหมาป่าผู้หิวโหยในการล่าเนื้อ

“ซนนักนะออมมา” ในตอนนี้เลือดของคริสนั้นขึ้นหน้าเสียจนไม่สามารถอธิบายได้ว่าเขากำลังโกรธหรือเจ็บจากการถูกกัดแน่ แต่ที่แน่ๆในตอนนี้ร่างของซูโฮกำลังถูกคร่อมจากคริส ร่างเล็กไม่สามารถแม้แต่จะกระดิกนิ้วของตนเสียด้วยซ้ำ

“คิดว่ากำลังเล่นเกมหนีหมาป่าอยู่สินะออมมา” ร่างใหญ่ไม่คิดจะปล่อยโอกาสให้ร่างเล็กได้เอ่ยอะไรหลังจากนั้น เขาบรรจงก้มลงไปมอบสัมผัสอันหอมหวานแก่ร่างเล็กด้วยปากอิ่มของร่างใหญ่ เหตุการณ์ที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับซูโฮ เขาจึงพยายามดิ้นให้หลุดจากการครอบคลุม แต่ในที่สุดร่างกายของเขาก็ยอมอ่อนข้อให้สัมผัสที่แสนจะชวนฝันจากคริส เขาไม่สามารถบอกเวลาได้ชัดว่าเขากำลังถูกขโมยความหวานในริมฝีปากบางนั่นนานเท่าไหร่ แต่มันทำให้เขารู้สึกเหมือนมีฝีเสื้อนับพันตัวบินซุกซนไปทั่วท้องของเขา ใจที่เต้นแรงราวกับมีคนจงใจตีมันอย่างรัวและเร็วจนทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง คริสจึงค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมดึงร่างเล็กเข้ามารับไออุ่นในอ้อมกอดใหญ่ของตน

“บทลงโทษของออมมาจอมซน คราวหน้าอาจจะไม่จบที่คิสสึนะครับออมมา” ซูโฮได้แต่พยักหน้ารับเบาๆด้วยใบหน้าที่แดงระรื่อ ก่อนที่คริสจะจูงมือเล็กนั่นมุ่งหน้าไปหาสมาชิกในวงที่ชั้นล่างของหอพัก.

-จบ-